Oct 2009

ΟΔΥΣΣΕΙΑ «OXYGENE» ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΟ

Thierry

Οκτώβριος 2009Ευτυχισμένος εκείνος που όπως οι “OXYGENE” έκανε ένα μεγάλο ταξίδι… γιατί ήταν κυριολεκτικά μεγάλο αυτό το ταξίδι! Αλλά εάν θέλουμε να κάνουμε τον γύρο των Ευρωπαϊκών κορυφών χωρίς να υποθηκεύσουμε τον κύκλο του άνθρακα δεν έχουμε και πολλές επιλογές στα μέσα μεταφοράς: το αεροπλάνο θα το αρνηθούμε, το πλοίο θα το προτιμήσουμε…. αλλά δεν θα πρέπει να έχεις ναυτία…

Ο Δίας μας είδε να φτάνουμε με τα χοντρά μας σαμπό (με ελαστικές σόλες) πριν να κατέβουμε από το καράβι (superfast παρακαλώ αλλά και με super καθυστέρηση…) εκτός κι’αν ο Ερμής δεν βρήκε όμορφα, κατά το γούστο του, τα σακίδιά μας, όμως τα ωραία μπλε λεωφορεία ήταν γεμάτα από ευχάριστους Απόλλωνες και μορφωμένες Αφροδίτες, με λίγα λόγια ή άφιξή μας στους πρόποδες του Ολύμπου έγινε μέσα σε καταρρακτώδη βροχή και κακοκαιρία με πρόβλεψη να διαρκέσει…

Όμως δεν σταματάει εύκολα το ταξίδι της μία ομάδα «OXYGENE” και από νωρίς το πρωί τα σακίδια και καμιά δεκαριά θαρραλέοι ήταν έτοιμοι παρά την ασταμάτητη καταιγίδα. Κάποιοι οικολόγοι-φιγουρατζίδες είχαν σχεδιάσει να ξεκινήσουν με τα πόδια (το λεωφορείο μην χρησιμοποιήσεις και τα παπούτσια σου να λιώσεις) αλλά υπολόγιζαν χωρίς τις κατακλυσμιαίες βροχές που είχαν μετατρέψει, έτσι φαίνεται, το φαράγγι σε έναν τεράστιο συλλέκτη των νερών του Ολύμπου, σαν να άδειαζαν ο Ποσειδώνας και οι φίλοι του την πισίνα τους πριν την άφιξη του χειμώνα…

Με το λεωφορείο λοιπόν – μην το πείτε στον καλό μας σπιτονοικοκύρη – ή ομάδα επιχειρεί να πλησιάσει το όρος Όλυμπος αλλά μετά από μερικά χιλιόμετρα, ο δρόμος κομμένος από ορμητικούς χειμάρρους υποχρεώνει την λεπτεπίλεπτη ομάδα να κατέβει για να συνεχίσει ενώ οι οικολόγοι-φιγουρατζίδες κρυφογελούσαν…

Αλλά ας αφήσουμε να μιλήσει τον Lucas, νέο «ολυμπινιστή» 12 χρονών κυριολεκτικά μούσκεμα:

Η Ελλάδα είναι μια πραγματικά όμορφη χώρα, ο Ολυμπος ένα μαγευτικό βουνό 2918 μέτρων. Είχα την τύχη να πάω στην κορυφή του με τον σύλλογο “OXYGENE”. Ήταν, πολύ δύσκολο γιατί ο δρόμος επικίνδυνος και απότομος. Παρ’όλα αυτά ήταν για μένα μια στιγμή αξέχαστη.

Προς το βράδυ η λεπτεπίλεπτη ομάδα πέφτει πάνω σε κάτι σκληρό, πέτρινο, απ΄όπου βγαίνει μια γλυκιά μυρωδιά τζακιού: επιτέλους το καταφύγιο!

Λοπόν Lucas, τι έγραψες στο σημειωματάριό σου;

Μόλις βγήκαμε από το αυτοκίνητο, με το σακίδιό μας, παίρνουμε ένα δρομάκι. Η ανηφόρα άρχισε. Μετά δύο ώρες αναρρίχηση αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα: ο δρόμος είχε κοπεί από ένα μικρό καταρράκτη. Επρεπε να συνεχίσουμε λοιπόν μα τα πόδια στο νερό.

Λίγο αργότερα, ένας μεγαλύτερος καταρράκτης διέσχιζε το δρόμο μας. Υπήρχε μόνον η άκρη μιάς μεγάλης πέτρας έξη από το νερό. Ο Thierry δένει ένα σχοινί σ’ένα δέντρο και την άλλη άκρη του απέναντι. Μας πέρασε έναν-ένα πάνω από αυτή την πέτρα. Ο δρόμος ήταν μακρύς και προς το τέλος της ημέρας δεν βλέπαμε περισσότερο από δύο μέτρα μπροστά μας. Φτάνοντας στο καταφύγιο θα μπορούσαμε επιτέλους να ξεκουραστούμε.

Μετά τη ζεστή νύχτα ξαναβγήκαμε στο δρόμο το πρωί προς την κορυφή περπατώντας στο χιόνι….

Τι, χιόνι; Γιατί όχι σειρήνες που καλούν τους αλπινιστές ή τέρατα μισά άνθρωποι και μισά ταύροι στο βάθος ενός λαβυρίνθου;

Και αν αρέσει στην Cloclo Allègre, το κλίμα καταστρέφεται –αλλά δεν είναι το μόνο, απ΄΄ότι φαίνεται- κι’αν τα χιονοδρομικά της Tarentaise δυσκολεύονται να κρατήσουν το χιόνι στις τρείς εβδομάδες των σχολικών διακοπών, ο Όλυμπος σ’αυτήν την φθινοπωρινή περίοδο ήταν καλυμμένος από ένα παχύ στρώμα χιονιού.

Έτσι τι γίνεται με το εργοστάσιο Ferrero; Για όσους δεν γνωρίζουν αυτό το σημείο είναι στη διαφήμιση δημιουργικότητα, τι το σάντουιτς SNCF γαστρονομία είναι: υπάρχει – Για την υγεία σας, αποφύγετε να τρώτε πάρα πολύ λίπος, πολύ γλυκιά, πολύ αλμυρά … και αποφύγετε να τρώτε κάθε λίγα λόγια, θα είναι πιο προσεκτικοί.

Το τελευταίο μέρος του Μύτικα, μια διαδοχή πέτρινων πλακών πάνω από το κενό και σκεπασμένες από 20 cm χιονιού όπου η ανασφάλεια είναι δεδομένη, δεν προτιμήθηκε προς όφελος του Σκόλιο χαμηλότερο των 6 μέτρων, πολύ άγριο αλλά λιγότερο επικίνδυνο ειδικά μ’αυτόν τον κακό καιρό.

Χαλάλι τις νιφάδες για να ζήσουμε την μέθη….

Πρέπει να πούμε ότι η Μαρία, η φύλακας του καταφυγίου, μας είχε σχεδόν ζητήσει να μην επιχειρήσουμε τον Μύτικα με αυτές τις συνθήκες και περίμενε την επιστροφή μας, το δίχως άλλο, πλέκοντας… Ξαναδιαβάστε λίγο τον Όμηρο, όχι αυτόν που δουλεύει στο Springfield, τον άλλον και θα καταλάβετε….

Αυτό το βασίλειο των θεών, η πρώτη εξερεύνηση του οποίου έγινε το 1913, θα κρατήσει όλο του το μυστήριο για μας, μου φαίνεται μάλιστα πώς άκουσα το γέρο Δία να γελάει στο υπερπέραν, εκτός κι’αν ήταν το κουδούνισμα της Περσεφόνης του…

Στο μεταξύ τι έκανε το υπόλοιπο της ομάδας 2.500 μέτρα πιό χαμηλά; Πολιτιστικά ! Εάν είναι δυνατόν. Και όχι ό,τι να’ναι , μια διαδρομή στα μωσαϊκά του Δίου, στα καταστήματα H&M της Θεσσαλονίκης.

Στις 18:00 τοπική ώρα, η σύνδεση των δύο ομάδων πραγματοποιήθηκε τελικά και το εστιατόριο με θέα στο βουνό – πάλι ! – γεμάτο γεύσεις η μία καλύτερη από την άλλη για να ξεκουραστούμε οι μεν από την κάθοδο των 2.000 μέτρων και οι δε από τα 2.000 χρόνια αρχιτεκτονικής, δεν ξέρω ποιο από τα δύο είναι πιο κουραστικό….

Στη Γαλλία έχουμε: 14 Ιουλίου, 11 Νοεμβρίου, 1 Μαΐου, 8 Μαΐου, είναι πολλές γιορτές είναι αλήθεια… Οι Έλληνες έχουν την 28 Οκτωβρίου την ημέρα του ΟΧΙ που γιορτάζουν την απόρριψη του ιταλικού τελεσιγράφου το 1940 από τον έλληνα δικτάτορα Iωάννη Μεταξά (ο πρώτος που προσθέτει «ειδάλλως θα κρυολογήσεις»…), δηλαδή ότι ακόμη και ένας δικτάτορας μπορεί, μιά φορά στη ζωή του, να κάνει ένα σωστό πράγμα…

Το λιγότερο που μπορούμε να πούμε είναι ότι το ΟΧΙ μετακινεί τον κόσμο, στην πραγματικότητα όλο τον κόσμο, δεν υπάρχει κανένας που δεν θα πεί ΟΧΙ στο ΟΧΙ, ακόμη και τα παιδιά που παρελαύνουν με βήμα μπροστά στα μάτια των δασκάλων τους (ναι, το ξέρω ότι είναι υπεράριθμοι…) γίνονται μέρος της ομάδας μας.

Το δεύτερο μέρος της περιπλάνησής μας αφιερώθηκε στα Μετέωρα, ο Lucas σας διηγείται:

Τα Μετέωρα επίσης θα μείνουν στη μνήμη μου. Αυτοί οι πέτρινοι όγκοι ήταν τεράστιοι και αρκετοί. Επισκεφτήκαμε πολλά μοναστήρια το ένα ομορφότερο από το άλλο. Είδαμε ερείπια σκητών . Ανεβήκαμε στην «πλάτη της γάτας» έναν μεγάλο βράχο στρογγυλεμένο και είδαμε μεγάλες αράχνες και αλογάκια της Παναγιάς.

Ο Lucas δεν μας μιλάει καθόλου για τους παπάδες, οι πρόγονοι των οποίων είχαν την τρελή ιδέα, πριν από αιώνες, να χτίσουν το μοναστήρι τους πάνω σ’αυτούς τους δυσπρόσιτους βράχους. Σήμερα η πρόσβαση σ’αυτούς έγινε πιο εύκολη με την προϋπόθεση να καλύψουμε τα πόδια μας και και να βγάλουμε τα ευρώ μας – όχι πολλά ευρώ είναι η αλήθεια, ο παπάς των Μετεώρων είναι λογικός και cool, τόσο όσο να σας ενθαρρύνει να πάρετε φωτογραφίες με φλας μόλις κάτω από την πινακίδα που το απαγορεύει επίσημα.

Ευτυχώς στον 15ο αιώνα η κοιλάδα του Chamonix δεν ασπάστηκε την ορθοδοξία γιατί φαντάζεστε τη διάβαση του Mont Blanc με ένα μοναστήρι σε κάθε βράχο, την αγορά μιας εικόνας στο πέρασμα, την υποχρέωση να φορέσουν φούστα τα κορίτσια κ.λ.π.

Οι δροσερές νύχτες στο κάμπινγκ του Καστρακίου όπως και οι μεγάλοι, σχεδόν περιπετειώδεις, περίπατοι αποτέλεσαν μια δικαιολογία για να δοκιμάσουμε το βράδυ, μεθοδικά όλες τις γαστρονομικές σπεσιαλιτέ της περιοχής.

Αλλά είναι δύσκολο να φύγουμε χωρίς να κάνουμε μια παράκαμψη στην άγρια περιοχή των Zαγοριών, δίπλα στην Αλβανία και τη FYROM. Τα χωριά σκαρφαλωμένα πάνω στο βουνό στεγάζουν ένα πληθυσμό που στο παρελθόν εφοδίαζε με άνδρες τον στρατό του Αλή Πασσά και στη συνέχεια μετανάστευσε σ’ολη την Ευρώπη. Κάποιοι απ’αυτούς επέστρεψαν πιο πλούσιοι απ’ότι έφυγαν και βοήθησαν στην ανάπτυξη του χωριού τους. Το αποτέλεσμα είναι λαμπρά έργα όπως υπέροχα πέτρινα γεφύρια παντού πάνω στο βουνό.

Κυριακή 1 Νοεμβρίου, χωρίς λειτουργία αλλά μια υπέροχη διαδρομή στο φαράγγι του Βίκου, ένα από τα μάλλον πιο βαθιά της Ευρώπης , αλλά σίγουρα ένα από τα ομορφότερα, ένα μικρό Verdon αλλά χωρίς τους δρόμους, τα παρκινγκ, τις παράγκες με τις τηγανιτές πατάτες και τα υπόλοιπα….

Μετά από μια κατάβαση σε έναν μουλαρόδρομο, έρχεται η ώρα του κολατσιού μέσα σε ένα ασυνήθιστο πράσινο σμαραγδί του Βοϊδομάτη που βλέπει να περνάνε, ανάλογα με την εποχή, αρκούδες καφέ που βγαίνουν από τη χειμερία νάρκη, ή αλβανούς που προσπαθούν να φτάσουν στο Ευρωπαϊκό eldorado.

Στη συνέχεια πρέπει να σκαρφαλώσουμε στην απέναντι όχθη για να πάνε οι μεν στο Μεγάλο Πάπινγκο και οι δε στο Μικρό Πάπινγκο πιο ψηλά, αυτοί οι δύο οικισμοί οι πιο όμορφοι στην βόρεια Ελλάδα.

Οι μεγάλοι αριστερά και οι μικροί δεξιά….

Ευτυχώς η Maggy είχε τον Sacha οδηγό και ευτυχώς για τον Sacha που υπήρχε η Maggy, συναντήθηκαν οι δυό τους αυτή την μέρα. Πρέπει να πούμε ότι ο Sacha πάντα ονειρευόταν να κάνει το επάγγελμα της Maggy, δηλαδή κασκαντέρ.

Αλλά πρέπει να ξανακατέβουμε στη θάλασσα για να επιστρέψουμε όχι όπως ο υποψήφιος μετανάστης κυνηγημένος από την ελληνική αστυνομία στην επιβίβαση, μάλλον Αλβανός ο οποίος ίσως πέρασε το φαράγγι του Βίκου μερικές μέρες πριν…

Lucas, Isabelle et Thierry, traduction : Andréa

Το καλύτερο κατάλυμα:

– Litochoro (massif de l’Olympe)
Λιτόχωρο (όρος Όλυμπος) Ξενώνας Παπανικολάου με μεγάλη άνεση δύο βήματα από την κεντρική πλατεία, με ζεστή ατμόσφαιρα.
http://www.xenonas-papanikolaou.gr/english/

– Refuge A au pied de l’Olympe
Καταφύγιο Α στους πρόποδες του Ολύμπου πολύ άνετο, με μεγάλο τζάκι για να στεγνώσει κανείς τα πράγματά του, καλό φαγητό, οι φύλακες μιλούν καλά αγγλικά και γερμανικά και δίνουν ενδιαφέρουσες πληροφορίες. Μπορείται να κάνετε κράτηση στο
http://mountolympus.gr/

– Kastraki (Météores)
Kαστράκι (Μετέωρα) είναι το κάμπινγκ των Μετεώρων, πιο κοντά δεν γίνεται. Ολες οι ανέσεις και η υποδοχή σχεδόν οικογενειακή
http://www.campingkastraki.gr/french/main_fr.html

– Zagoria
Οι ξενώνες δεν λείπουν από την περιοχή, αλλά προσέξτε σε κάποιες περιόδους του χρόνου έχει πολύ κόσμο. Μείναμε στο Ξενοδοχείο Αμέλικο, εξαιρετικό από κάθε άποψη
http://www.ameliko.gr/enpage1.html

Το πλοίο ήταν της εταιρείας Navifrance, ειδική αφιέρωση στην Valerie για την ευγένεια και αποτελεσματικότητά της!
http://navifrance.net

Για πιο λεπτομερείς πληροφορίες για την ανάβαση στον Όλυμπο: http://www.camptocamp.org/outings/190988/fr/mont-olympe-skolio-depuis-le-refuge-a